تعريف مانيا : يك دوره مشخص خلق غيرطبيعي و مستمر با يا بدون محدوديت يا تحريك‏پذيري كه حداقل يك هفته به طول بكشد . افزايش اعتماد به نفس يا خودبزرگ‏بيني – كاهش نياز به خواب (مثلاً‌پس از فقط 3 ساعت خواب، احساس آسودگي مي‏كنند – بيش از معمول صحبت كردن – پرش افكار يا تجربه ذهني – سبقت گرفتن افكار)
درمان مانيا :
دارودرماني : ليتيوم : بيشترين داروي مورد استفاده در درمان كوتاه مدت اختلال دوقطبي نوع يك محسوب مي‏شود . كار با مازپين – ديازپام – اسيد والپروئيك
بنزوديازپين ها: همه خوراكي هستند به استثناء بنزتروپين – بي پريدين- اورفنادين كه تزريقي
ب – رفتار درماني، روشهايي مانند تقويت مثبت يا منفي و اقتصاد پته‏اي (ژتوني) مي‏تواند مؤثر باشد.
ج – روان درماني تحليل گرا
د- روان درماني حمايتي
هـ) گروه درماني
ن) روان درماني خانواده
تشخيص هاي پرستاري در اختلال مانيا:
A ) توانايي بالقوه براي صدمه و آسيب
1) محركهاي محيطي را تقليل دهيد.
2) فعاليت گروهي را محدود كنيد، زيرا قدرت تعامل بيمار با ديگران مختل شده است
3) فعاليتهاي جسمي مانند قدم زدن، رقص درماني را جايگزين فعاليت بيش از حد و
3) چنانچه بيمار با صحبت و دارو آرام نشد، ممكن است بستن مكانيكي ضروري باشد.
4) محل بستن دستها و پاهاي بيمار را هر 15 دقيقه يكبار مشاهده كنيد.
5) با كاهش تشويش آمادگي بيمار را جهت كاهش و برداشتن محدوديت بررسي كنيد.
C) تغيير در تغذيه كمتر از نياز بدن: براي بيمار غذاهاي حاوي پروتئين و كالري كافي فراهم كنيد.
به دليل حالت پرفعاليتي بيمار قادر به نشستن به مدت زمان كافي جهت مصرف غذا نمي‏باشد. بهتر است غذا و آشاميدني‏ به وي داده شود كه بتواند موقع فعاليت با خود حمل و استفاده كند.
D) تغيير حسي – حركتي :1ـ قبل از آگاه كردن بيمار او را لمس نكنيد 2ـ نگرش

تهيه و تنظيم :
عصمت بختياری